Ազգերն էլ մարդկանց նման լինում են դժբախտ և երջանիկ: Մեկին Աստված սիրում է, մյուսին՝ հովանավորում:
Մեզ սիրում է:
Ավանդությունը պատմում է, որ 1435 թվականին, երբ թուրք Մեհմեդ սուլթանի զորքը 50-օրյա պաշարումից հետո մտավ Կոնստանդնուպոլիս, և բյուզանդացիները լացուկոծով դեպի նավահանգիստ էին փախչում, Կոնստանդին Պալեոլոգոս կայսրը ետ նայեց ընկած քաղաքին և լալահառաչ գոչեց՝ մենք հետ կգանք, իմ քաղաք, քեզ որբ չենք թողնի:
Թուրք զորավարը, որ շատ մոտ էր, լսեց այդ և թափով նիզակը նետեց քաղաքի գլխավոր դարպասի վրա:
Նիզակը խրվեց դարպասի փայտին:
- Նայի՛ր, լավ նայիր, Կոնստանդին,- ասաց նա,- միայն այն դեպքում դու նորից ոտք կդնես այս հողի վրա, երբ այս նիզակի փայտե կոթը կենդանանա, կանաչի և տերևակալի։ Մեհմեդիկի ոտքը որտեղ կպավ, այն հավերժ արդեն իրենն է...
Հայկ ՄԱՐՏԻՐՈՍՅԱՆ
25 նոյեմբերի, 2025 թ․